Met de Olympische Spelen nog vers in het geheugen zou het natuurlijk al te logisch zijn om een stukje te schrijven over Sven Kramer, Stefan Groothuis, Ireen Wüst, of nogmaals over Sjinkie Knegt. Maar vandaag wil ik een paar woorden wijden aan een cultheld uit het voetbal: zo’n speler die goed kan voetballen, maar die vooral aanspreekt om andere redenen dan zijn al dan niet scorende vermogen. Sinds jaar en dag is hij één van mijn favoriete voetballers: de Engelsman Peter Crouch.
Crouch is niet gemakkelijk over het hoofd te zien: het is een slungel van liefst 2,01 m lang. Reden voor de Liverpoolsupporters om hem in zijn tijd bij die club toe te zingen met ‘He’s big, he’s red, his feet stick out the bed, Peter Crouch, Peter Crouch!’, en reden voor fans van andere teams om hem met ‘Freak! Freak!’ te begroeten. Behalve lang is hij namelijk ook nog eens extreem mager: er zijn foto’s van hem in omloop waar een gemiddelde junk gezond bij afsteekt.
Zijn jaren bij Liverpool, van 2005 tot 2008, waren succesvol te noemen — ondanks een droogteperiode van liefst vier maanden waarin hij maar niet wist te scoren. Zijn carrière leidde langs nog vele andere Engelse clubs. Zo is Crouch ook in dienst geweest van Queens Park Rangers, Portsmouth, Aston Villa, Norwich City, Southampton, en Tottenham Hotspur, de club waar hij ook de jeugdopleiding doorliep. Sinds het seizoen 2011/2012 staat hij op het veld in het rood-witte shirt van Stoke City.
Maar Crouch viel in die jaren niet alleen op vanwege zijn voetbal, en dat was ook niet de reden dat ik fan werd van de lange Engelsman. Hij had namelijk een aparte manier van zijn goals vieren: met de robodance! Niet dat Crouch nou zo’n enorm goede danser is, helemaal niet zelfs. Hij slingert houterig die slungelige ledematen van hem wat heen en weer, het is duidelijk dat hij geen uren voor de spiegel geoefend heeft — en dat is meteen ook de charme, als je het mij vraagt. Ondanks de gebrekkige uitvoering werd de dans van Peter Crouch enthousiast ontvangen, en hoewel hij eerst stelde dat hij de robodance alleen nog een keer zou doen als Engeland wereldkampioen zou worden, en later dat hij hem alleen zou doen als hij in de Champions League-finale zou scoren, trakteerde hij de wereld in 2009 alsnog op een korte en wel héél slechte robodance na een goal tegen Oekraïne, als onderdeel van ‘Red Nose Day’, een dag waarop geld wordt ingezameld voor het goede doel.
De dansende Peter Crouch ging een eigen leven leiden; sinds de robodance op het veld heeft hij in een tv-show op Michael Jackson staan dansen, zijn er verscheidene video’s uit het nachtleven opgedoken van RoboCrouch in actie, en wordt er in interviews keer op keer naar gevraagd. En niet alleen Crouch zelf krijgt vragen over de robodance: ook zijn vrouw Abbey Clancy, die vorig jaar nog meedeed aan de Engelse tv-show ‘Strictly Come Dancing’ werd gevraagd of manlief haar nog wat robomoves had bijgebracht om in de show in te zetten. Helaas niet.
Ik weet dat ik hiermee mijn zelfbenoemde status als ‘voetbalkenner’ eigenhandig ook weer aan het afbreken ben, maar het is nu eenmaal niet anders: om bij mij in de smaak te vallen, zijn voetbalkwaliteiten nu eenmaal van ondergeschikt belang. Een gebrekkige uitvoering van de robodance waardeer ik gewoon veel meer dan een mooie actie in het zestienmetergebied. Tenzij het om een Arjen Robben gaat die het wereldkampioenschap op zijn linkerschoen heeft, uiteraard.
Crouch die de robodance doet. Na 20 seconden gaat het filmpje over op de doelpunten zelf, dus dan kun je hem af zetten.
Ook in Pro Evolution Soccer 2012 viert Crouch zijn doelpunten al dansend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten