Er zijn veel redenen om van het leven in Nederland te houden, maar voor mij steken er twee bovenuit: 1. het klimaat en 2. de fietscultuur. Voor mensen die denken dat het eerste punt cynisch bedoeld is — ik meen het echt. Gezeur over te koud, te warm, niet warm genoeg, of juist niet koud genoeg schaar ik in dezelfde categorie als gezeur over pepernoten die te vroeg in de winkel zouden liggen. Hou toch op. Maar goed, het onderwerp “weer” zal ik samen met de pepernoten bewaren voor ongemakkelijke stiltes in willekeurige sociale situaties, in dit stukje wat woorden over punt 2, de fietscultuur.
In internationaal gezelschap is het fietsen steevast één van de eerste gespreksonderwerpen, althans, na de gebruikelijke wiet/Red Light District-tandem. En telkens wanneer ik de fietscultuur in Nederland aan buitenlanders uitleg, eindig ik met een niet minder grote verwondering dan mijn gesprekspartners — niet vanwege de enorme fietscultuur in Nederland, maar juist vanwege het ontbreken ervan in andere landen. Onlangs las ik op de site van The Boston Globe een stuk over Houten, fietsstad nr. 1 van Nederland. “If the Netherlands is heaven for bicycles … then Houten is the heaven of heaven”, aldus een geïnterviewde buitenlandse ingenieur die, schrik niet, jaarlijkse studiereizen naar Houten organiseert om de fietsinfrastructuur te bestuderen. Het is een leuk artikel, vooral omdat de bekende verwondering er zo duidelijk uit klinkt — verwondering over iets wat wij zo doodnormaal vinden.
Laatst dacht ik hier op de fiets (waar anders) over na. Het was in de namiddag, ik fietste langs het station van Utrecht. Het fietspad was zoals gebruikelijk overvol, iedereen vocht voor zijn plek, als je wilde afslaan kon je het beste een schietgebedje doen, je ogen sluiten, en op hoop van zegen je stuur omgooien. Het was de plek waar mijn zusje een tijdje geleden met paniek in haar ogen stamelde “het is hier echt een urban jungle!”. En ik bedacht me weer eens dat ik het een stuk leuker vind om in een urban jungle te fietsen dan over overgereguleerde fietspaden. Heerlijk om (ik zal een klein stukje van mijn dark side maar prijsgeven) sloom fietsende mensen of voetgangers af te snijden, toeristen op OV-fietsen te scherp in te halen, liefst vlak voor een bocht, of als het stoplicht op groen springt koste wat het kost als eerste de overkant te willen bereiken. Ongeleide projectielen op het fietspad: als The Boston Globe de fietscultuur in Nederland echt wil beschrijven, zouden ze hier ook aandacht aan moeten besteden. Als ze nog een case study zoeken, ik hou me aanbevolen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten