Sommige bands blijven je achtervolgen. Nu ben ik sowieso vrij trouw qua muziekkeuze: ik kan tot in den treure naar bepaalde muziek luisteren, en als muziek eenmaal op mijn mp3-speler staat dan is de kans zeer groot dat het jaren later nog op dezelfde plek staat. The Veils vormen één van de bands die ik al bijna een decennium beluister. Dankzij last.fm (hoera voor dataverzameling en statistiekjes!) kan ik inmiddels liefst 6,5 jaar terugkijken in mijn muziekgeschiedenis, en vanaf de eerste dag dat ik de plug-in gebruikte (dat was op 19 september 2007), staan The Veils in mijn library. Waarschijnlijk kende ik de Nieuw-Zeelandse band ook voor die datum al wel, maar aangezien de vastgelegde geschiedenis van mijn muziekconsumptie pas toen begon, geldt 19 september 2007 als mijn muzikale Stunde Null — en daarom kunnen we stellen dat ik sinds het begin der tijden al naar The Veils luister, en dat nog altijd doe.
Ik zou mezelf geen superfan van The Veils noemen. Zo had ik pas negen maanden na verschijning het nieuwste album in mijn collectie, en ondanks dat ik al kaartjes had gekocht om naar het concert in Tivoli de Helling te gaan, vorig jaar in juni, besloot ik op het laatste moment toch niet te gaan. Natuurlijk had ik daar wel redenen voor, die in die tijd zwaar wogen, maar het toont wel aan dat het concert niet met dikke viltstift in mijn agenda geschreven was. Bovendien heb ik ook wel perioden waarin ik minder naar hun muziek luister, en de nummers binnen een seconde doorspoel wanneer mijn mp3-speler ze aandraagt.
Maar, zoals ik dit stuk al begon, sommige bands blijven je achtervolgen. Op dit moment zit ik dan ook weer eens in een The Veils-fase, die eind januari begon met de ontdekking van hun nieuwste album en die nog altijd aanhoudt. Gelukkig maar, want vanavond geven ze een optreden in Paradiso — en ik ben erbij!
Het optreden zal voornamelijk in het teken staan van hun nieuwste album Time Stays, We Go, dat inmiddels al bijna een jaar oud is. Het is naar mijn mening een zeer sterk album, met nummers waarin de kenmerkende stem van Finn Andrews weer goed uitkomt (zij het minder rauw dan we gewend zijn van eerdere albums), waarin de vele muzikale lijnen een sterke ondersteuning bieden en waarin de teksten weer precies poëtisch genoeg zijn — ze laten ruimte voor eigen interpretatie zonder te abstract te worden.
Het album opent met het furieuze “Through the Deep, Dark Wood”, meteen een heerlijke binnenkomer. De rest van de cd is minder heftig; de nummers zijn rustiger, en Finn Andrews zingt meer op gemak — zoals eerder gezegd een groot verschil met eerder albums, waarbij ik met name denk aan Nux Vomica (letterlijk “Notenkots” — what’s in a name!). Het tempo ligt minder hoog, overigens zonder te vervelen. Nummers als “Sign of Your Love”, “Birds” en het klaaglijke “Candy Apple Red” zijn dankzij de bezwerende stem van Finn Andrews meeslepende, emotionele nummers. Eén uitzondering moet genoemd worden: het laatste nummer, “Out from the Valley & Into the Stars” is een vrij saai, verhalend nummer dat wat mij betreft een overbodige toevoeging aan het album is.
De titel van het één na laatste nummer, “Another Night on Earth” verwijst terug naar “One Night on Earth” van Nux Vomica, niet toevallig ook daar het één na laatste nummer. “Another Night on Earth” is muzikaal gezien een vrij opgeruimd nummer voor The Veils’ doen, maar uit de tekst spreekt diepe vertwijfeling: “Do we just not matter at all or is that the Gods are insane?/Or is it the troubles of the universe or just the troubles of the human brain?//Is it worth it if I get hurt? Just for another night on this earth?”. Het is bekend dat Finn Andrews lange perioden met depressies kampt, en hij weet zijn gevoelens en twijfels als geen ander in muziek om te zetten. Dit overigens zonder ooit deprimerend te klinken; de muziek van The Veils is emotioneel en bij vlagen duister, maar zelden een aanslag op je eigen gemoedstoestand. Eerder zetten de teksten je aan het denken en verwoorden ze de vertwijfeling die bij iedereen in meer of mindere mate wel bekend is.
Bij de twee eerdere concerten van The Veils die ik heb meegemaakt (ik kon ze op last.fm niet meer terugvinden, dus ze zullen allebei vóór 27 september 2007 geweest zijn) maakte de band de uitstekende livereputatie meer dan waar. Ook vanavond verwacht ik een emotioneel, meeslepend optreden, waarin Finn Andrews met alles wat hij in zich heeft de gedachten van zijn getroebleerde geest over het publiek uit zal storten. En hopelijk wordt het concert afgesloten met het gevoel dat ook uit het einde van “Another Night on Earth klinkt: “And it’s worth it if I get hurt, just for another night on this earth(/I hope I don’t go ‘til I’ve seen everything/I hope I don’t go ‘til I’ve felt everything…)”.
The Veils, “Through the Deep Dark Wood”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten