woensdag 25 februari 2015

Onze Thomas Dekker

Vorig jaar oktober schreef ik over het werelduurrecord van wielrenner Matthias Brändle. Inmiddels is dat record gedateerd: nieuwe houder is Rohan Dennis die de 52km-grens passeerde en voorlopig te boek staat als recordhouder. Voorlopig, want vanavond (Nederlandse tijd) is het de beurt aan Thomas Dekker een aanval te doen op het uurrecord.

Thomas Dekker, onze Thomas Dekker! “Our Thomas Dekker” is niet voor niets de naam van zijn instagramaccount, want Thomas is van ons allemaal. Thomas is publiek bezit: hij leeft in en van de schijnwerpers. We kennen hem en we hebben allemaal een mening over hem. En dat is bij Thomas, die niet in een hokje te plaatsen valt, meer dan bij zijn collega-topsporters.

Want we houden van hem en we haten hem, we vermaken ons om hem en we ergeren ons aan hem, we veroordelen hem en we vergeven hem weer. En Thomas? Thomas wentelt zich daarin. Thomas vindt het heerlijk om onderwerp van gesprek te zijn. Zonder aandacht geen Thomas Dekker.

Zijn voorbereiding voor het werelduurrecord heeft hij dan ook uitgebreid gedocumenteerd en op de social media gegooid. Inclusief hippe filmpjes waarbij Thomas de ene keer van links, dan weer van rechts gefilmd wordt en bedachtzaam zijn zegje doet, afgewisseld met sfeervolle zwartwitbeelden, voorzien van wat minimalistische muziek en een tikkende klok aan het einde. “Want eigenlijk rij je gewoon dingen in je lichaam kapot, natuurlijk”, aldus onze Thomas, voor hij een dramatische stilte laat vallen.

Close-ups van zijn custom-made fiets en dito pakje en helm, een blits logo dat afgelopen maanden een aantal keer aangepast is (het kan nóg blitser) boven aan zijn twitteraccount (The Official Twitter Account of Thomas Dekker — Record Hunter), alles ziet er gelikt en verzorgd uit. Die jongen heeft nota bene een filmpje gepost waarin hij naar een hipster-kapperszaak gaat om zijn baard te laten scheren!

“Randzaken hebben toch vaak de boventoon gevoerd,” zegt onze Thomas in één van zijn filmpjes wanneer hij het over carrière van de afgelopen jaren heeft. “Dat is met dit helemaal weg”. Ik hoop het, Thomas. Ik hoop echt dat alle gelikte filmpjes en geposeerde foto’s geen randzaken zijn geweest, maar voorwaarden voor een goed verloop vanavond. Net als het speciaal ontworpen fietspak en de helm waar spidermanmotieven op geschilderd zijn. Als spidey jou helpt om sneller te rijden, laat ze dan die hele wielerbaan in Aguascalientes in spidermanthema schilderen, laat alleen publiek toe dat een spidermanpak draagt, zorg dat het hotel waar je slaapt je bed opmaakt met een spidermandekbed en dito hoofdkussen. Kan me niet schelen.

Want Thomas, je bent ook een beetje van mij. En net als iedereen haat ik je en hou ik van je, vermaak je me en irriteer je me, veroordeel ik je en vergeef ik je. Afgelopen maanden heb ik je voorbereiding op de voet gevolgd, van het kappersbezoek tot de dramatische oneliners tot de testrondjes op de baan. De geliktheid en de aandachttrekkerij irriteerden me en tegelijk smulde ik ervan. “Randzaken”, foeterde ik. “Voorwaarden”, knikte ik begrijpend. Mijn haat-liefde verhouding met jou heeft me nog nooit zo heftig heen en weer geslingerd. Ik ben nu redelijk stabiel: een combinatie van geamuseerdheid met wat ergernis om al die publiciteit vooraf — ik heb daar wel genoeg van gezien, laat nu je benen maar spreken. Thomas, zorg alsjeblieft dat je dat record vanavond verpulvert. Een uur lang knallen zoals je nog nooit gedaan hebt. Kan heel Nederland daarna weer van je houden en je in de armen sluiten. Onze Thomas Dekker.


Update

Net niet gehaald. 52.221 meter, één rondje te weinig. En hij is nog tevreden ook, met de poging. Hoe is het mogelijk?! Hij heeft het toch gewoon niet gehaald? Hij had uit woede en teleurstelling dat hele Aquascalientes moeten verbouwen. Wat nou tevreden? Maandenlang getraind om recordhouder te worden, mission failed, Thomas Dekker staat met lege handen. Als ik het breder mag trekken: dit is een typisch Nederlands fenomeen. Nederlanders zijn gewoon geen winnaars. Hetzelfde met voetbal: als een Nederlandse club in de Champions League weer eens een voorsprong in de laatste minuten weggeeft, hoor je na afloop alleen maar trotse spelers, die toch wel zo lang stand hebben gehouden. Hoezo! Je hebt gewoon verloren! Ik kan me hier kwaad om maken. En ja, ik haat Thomas Dekker op dit moment. Vanwege die misplaatste tevredenheid van hem. Ongetwijfeld gaat hij van zijn verloren race nog wat dramatische, gelikte filmpjes monteren. Nou, niet voor mij hoor, ik hoef ze echt niet te zien. Of, nou ja... Laat ik daar niet te stellig in zijn.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten